Jaap Palaskonis had zich,  in de “dying seconds”  van de wedstrijd Hattem – Elburger Sportclub, tot de gevierde man kunnen laten kronen. Bij een afgeslagen aanval van Hattem stoven drie spelers in de tegenstoot op het vijandelijke doel af met slechts één verdediger en de doelman als obstakel voor zich.  Vervolgens schoof Jens Jansen de bal naar de geheel vrijstaande  aanvaller, die de hoek voor het uitkiezen had.  Tot ontzetting van alles wat blauw-wit was mikte de frèle speler de bal helaas langs de vekeerde kant van de paal. Het gevolg was dat de formatie van oefenmeester Siemen Lindeboom voor de  vijfde maal op rij met een gelijkspel (2-2) genoegen moest nemen.

Met een wat katterig gevoel keerde de ploeg dan ook terug naar het vestingstadje, maar had dat enigszins aan zichzelf te wijten.

In de eerste helft was er eigenlijk niets aan de hand voor de Elburgers die zich uitstekende staande hielden en zelfs de betere kansen kregen middels Robin Roessler en Rico Rianto. Het was dan ook niet verrassend dat de de blauw-witten halverwege op een 1-0 voorsprong kwamen. Sven Wastenecker pikte de bal op en met een uitstekende pass bracht hij de handige Max Lamberink in stelling die doelman Stefan de Weerdt met een bekeken schot het nakijken gaf.

Vol goede moed en met de illusie  de voorsprong te verdubbelen lieten de Elburgers zich direct na rust echter totaal overdonderen en waren binnen een mum van tijd de rollen helemaal omgedraaid.  Eerst was het   Felix Noordberger die alleen op doelman Bjarn Onderstal afging en met een snoeihard schot voor de gelijkmaker zorgde en alsof dit nog niet genoeg was bracht Wesley Richardson, nog geen 100 tellen later, na een uitstekende aanval , zijn ploeg zelfs aan de leiding.   

Het pleit voor de uitstekende vechtlust en mentale weerbaarheid van de Elburgers die hierna zeker niet bij de pakken gingen neerzitten. Het bleef een boeiend gevecht en hoewel er nu ook meer kansen kwamen voor Hattem bleven de blauw-witten geloven in een positief resulaat en slaagden hierin ook.  Nadat uit een ingooi één van de blauw-gele verdedigers de bal met de hand had beroerd binnen de beruchte lijnen  was de uitstekend leidende arbiter Dik Hendriksen onverbiddelijk: strafschop ! Aan Max Lamberink kun je dergelijke klusjes wel overlaten. Als een koele “kikker” (ook de bijnaam van zijn overleden grootvader Jan Ponstein, die in een heel grijs verleden eveneens in de hoofmacht acteerde) schoot hij de bal beheerst en onhoudbaar langs doelman De Weerdt.